Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018

Η πρόβα


Τρία σκαλοπάτια, μια σιδερένια πόρτα
με πλέξη
και τζάμι,
όπως όλες οι πόρτες της οδού των αστεριών.
Πέρασα προχθές και είπα να χτυπήσω,
με το κλειδί, εκνευριστικά πάνω στο τζάμι.
Η πόρτα άνοιξε.
Κανείς μέσα στο σπίτι.
Ο εκνευρισμός και ο δισταγμός,
το βήμα μου άνοιξε μισό,
φοβήθηκε να πατήσει στο κενό
εκεί που ο ταξιδευτής χάνεται στροβιλίζοντας στον Βέγα
και οι άνεμοι είναι ανύπαρκτα όντα.
Μα η απόφαση πάρθηκε ακούσια,
σήμερα είναι η δική μου μέρα να ταξιδέψω,
με λίγη τύχη θα βρω συντροφιά για το ταξίδι.
Η είσοδος, ο διάδρομος, η κουζίνα,
να σταθώ εδώ να φτιάξω λίγο καφέ
προτού πιάσω την κιθάρα μου,
η πρόβα θα κρατήσει ώρες, μέρες, χρόνια.
Κοιτάζω την αφίσα με τα όργανα όλου του κόσμου.
Είναι τόσο παλιά.
Μου προκαλεί μιαν απροσδιόριστη θλίψη,
σαν να στροβιλίζεται τώρα το στομάχι μου.
Γυρνάω το βλέμμα μου αλλού,
το φως πληγώνει τα μάτια μου,
η δύναμη η αόρατη,
από απόσταση με κινεί.
Η κιθάρα μου στροβιλίζεται μαζί μου,
δεν αντέχει τη δίνη,
ξεχαρβαλώνεται, χάνει χορδές, τα τάσια της ξεκολλούν ένα ένα.
Μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου
έχει μείνει στο χέρι μου η Σι,
πώς θα τελειώσει έτσι η μελωδία;
Όπου και αν έφτασα
με εγκατέλειψε η γνώση,
η προδοσία των αισθήσεων έπιασε τόπο,
οι αναμνήσεις μου έμειναν έξω από τη σιδερένια πόρτα.
Μόνο η ίδια νότα ακούγεται εκκωφαντικά,
παρακαλώ τη συντροφιά μου να έλθει επιτέλους,
ώσπου ένα χέρι ισχνό με μαβιές φλέβες 
αγγίζει το δικό μου,
μου παίρνει βιαστικά ό,τι απόμεινε από την κιθάρα μου,
τη στριφογυρίζει γύρω από το δείκτη,
τη δένει,
και αρχίζει το τραγούδι,
μία τρίτη πάνω.
Ολόγυρα το κενό γεμίζει ολότητα,
διακρίνω όλα τα μέρη πια,
ο,τι έπαψε να είναι, 
εδώ δε σταμάτησε ποτέ,
το τραγούδι μας τελειώνει στην τονική του.

Θ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου