Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019

Εαρινός ύμνος, Καισαριανή 1999


Έαρ μεγάλο, έαρ των λιβαδιών,
έαρ που συντρίβεις τη μαλακιά γαστέρα
κάτω από δωρεά αρωμάτων,
ερωτοτροπία πλασμάτων ακίβωτων
που αλωνίζουν αμέριμνα πριν τον κατακλυσμό.
Εσύ που κινείσαι με γλυκεία ορμή
στο διάβα των βιαστικών γυναικών
που στέκονται, μια στιγμή-
να σε μυρίσουν, μόλο που
μάταια αποπειρώνται να ξαναπιάσουν τον ρυθμό
απ’ τη δροσοσταγή τους μέθη.
Εσύ που ανομολόγητα
φυτεύεις στα αντρικά χείλη
ίντσα και γιασεμιά
φουσκώνοντας με λίπος ηδονής το φιλί τους,
που το εκπληρώνουν με όνειρα της αυγής
μες την εσπέρα,
ακολουθώντας τους παρθένους ποδόγυρους
του Επιταφίου
όταν με το λεπτό τους χέρι
πλέκουν γαρύφαλλα και αμαρτίες.
Εσύ που όλους τους
συνέτριψες,
να υπακούει η ψυχή το σώμα
και να ευφραίνεται
παραδομένη στη φλογερή επιθυμία,
και εγώ από όλους η πιο ατυχής
να μετρώ τις λευκές σου νιφάδες
και να κοιμούμαι ολημερίς
από κάποια άγνωστη κορτικοειδή ουσία.

Θ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου