Νέο ιστολόγιο

Επειδή το παρόν ιστολόγιο έχει αναφερθεί στα σόσιαλ μίντια με την πρόφαση ότι διαφημίζει την υποφαινομένη, αναγκάστηκα να προχωρήσω στη δημιουργία νέου ιστολογίου το οποίο και θα ενημερώνω πλέον, αφήνοντας το παλιό ως έχει. Όσοι πιστοί, προσέλθετε εδώ.

Λύπη

Ι

Ξέρω ότι λείπεις

όταν τα παράθυρα

στάζουν απ’ την υγρασία

της βροχής

Εγώ στέκομαι κοιτώντας

τον δημόσιο φανό

μη ξέροντας τι να σκουπίσω,

Το πρόσωπό μου

ή τον αβέβαιο θεό σου

που αρρώστησε μαζί μου;

ΙΙ

Ο ποιητής της ζωής μου

πέθανε χθες από υπερβολική δόση

ερμηνείας

Τον έθαψα δίπλα

σε έναν ασπάλαθο

και ένα πιάνο με ουρά

Ύστερα ήπια στην υγειά του

μια φίσερ πίλσνερ

και περιπλανήθηκα στους δρόμους

του Μανχάταν

για έβδομη, ίσως όγδοη φορά

Πενθούν τα οράματα,

ας γελάσω

Θ.

Άτιτλο

[…]

Κανείς δεν την έπεισε ποτέ

να παρατήσει

τις σπουδές της

παρά ίσως ο Τσαρλς

μ’ ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι κρασί

και ένα γερό χούφτωμα

ανάμεσα στα πόδια

Θ.

Μαρμαρογλυφείο ΧΧΧ

ΧΧΧ

Ο δρόμος για το Μαρμαρογλυφείο

ένα ταξίδι μακρινό

για τον νομό Πρεβέζης

όταν μου λες πως

πέθανε ο πατέρας

Τότε εγώ ανοίγω το παράθυρο τέρμα

βγάζω σπίθες από τα ακροδάχτυλά μου

και όλο μου φωνάζει να τα μαζέψω

μη μου τα φάει κάποιο

τρελό φορτηγό

φτύνω τη τσίχλα στα αγκάθινα βάτα

και στη ρόδα του αέρα

ανακατεύει τα μαλλιά μου η αδιαφορία

το στόμα μου βγάζει όλα τα φωνήεντα

σαν εξωγήινο εύρημα

μιας παλιάς εκδρομής

αρθρώνω την ανάμνηση του Αυγούστου

καταπίνοντας τη λάβρα

μα εκείνος γυρνά και με κοιτάζει

τυφλός οδηγός

που επιμένει όλο νεύρο

‘βάλε τα χέρια σου μέσα

το στανιό μου’

Θ., Μαρμαρογλυφείο, 2019-2020

Μαρμαρογλυφείο XXIX

XXIX

Σηκώνομαι απ’ τον θάνατο

με ένα φριχτό πιάσιμο στη μέση

Φορώ κάτω από το καλό μου κουστούμι

μια θερμοφόρα πράσινη από πλαστικό

που μυρίζει βατραχοπέδιλο

στην Καραθώνα

Βουτάω το πρόσωπο κάτω απ’ το πουκάμισο

να χαιρετήσω την παιδική αγάπη

που χάθηκε πριν από εμένα

[και έτσι] οσφραίνομαι

τα ψαλιδάκια που μέτρησαν οι κέφαλοι

μέσα στη γαλήνη των μεσημεριών

Μα σαν αφήνομαι στους ήχους

που φωλιάζουν στ’ αυτιά μου

φρέσκο αλάτι και τ’ όνομά μου

γραμμένο στην μαρμάρινη πλάκα

άγχος με πνίγει γιατί

τα διαλείμματα απ’ τον θάνατο

πάντα κρατούνε λίγο

Θ., Μαρμαρογλυφείο, 2019-2020

[Ο αποχαιρετισμός του ασώτου]

Σκοτάδι πρίμα ο αέρας

κι ανεμίζει ασάλευτη μια λαχτάρα

τα χέρια σηκώνουν κάθε τόσο

τα σκοινιά της

μα εκείνη έχει κολλήσει

μεσίστια και αγίνωτη

κάτω από το λευκό σεντόνι

ώρα μεσημβρινή

μεταξύ βορείου προσκεφάλου

και νοτίου ποδός

ημέρα Σάββατο

της αχολογής και της αμαρτίας

αγγίζουν και αποχαιρετούν αγκαλιάζοντας

το παγωμένο σώμα

των αναμνήσεων

κι όλο κοιτούν

το μισάνοιχτα μάτια του θανάτου

να δουν αν αντέχουν

την καθαρή του όψη

Θ.

Άσμα πρώτο, Οι γυρολόγοι

Ι

Στα χρόνια τούτα

τ’ ανίερα του θανάτου

να μη ρωτάς

ό,τι ρωτούν οι άλλοι γυρολόγοι

που δε σκιρτούν το αίμα μου

που δεν το αναστατώνουν

κρύψε μονάχα

όσο μπορείς

τον πλανόδιο ερωτά σου

μην καταλάβουν οι πολλοί

τι είμαι εγώ

για σένα

Θ., Οι γυρολόγοι, 2020

Περίπατος στο τρελάδικο

Τα βήματα δεν ακούγονται

στο φρέσκο γρασίδι

όπως δεν ακούγεται η εκπλήρωση

στα γερασμένα οράματα

Ανασηκώνει το κεφάλι πάνω

από τη στάση οκλαδόν

και αρχίζει να τρέχει

με τα γόνατα

Μανιασμένος υετός περιμένει

να καταβρέξει ευλογώντας Ρωμαίους

στο κοιμητήριο των από λάθος θανόντων

Εκείνος σπαράζοντας

Στα κελιά χωρατατζήδες! Στα κελιά!

περιμένει σα βλογιοκομμένος Ιησούς

λίγην αγάπη

για τ’ αλόγιστα

λίγα χάδια

για τη λυγισμένη του αορτή

Κανείς δε φαίνεται ποτέ στους ήλιους, χωρατατζήδες!

Τώρα σαν ωραίος διάβολος

διαρρηγνύει ιμάτιο

της σειράς

Λευκό καρμπόν

κι άλλοι τόσοι σαν και τούτον

στην πτέρυγα του προπαραδείσου

με σφραγισμένο συγχωροχάρτι

από τον ίδιο τον Παντοδύναμο

Μεγάλη η χάρη του

Θ.

Εσύ μοιάζεις του φθινοπώρου

Ανεβοκατεβαίνει στο στέρνο μου η Νέδα,

στ’ αυτιά μου κόλλησε το σι μπεμόλ

μα ας όψεται το καταραμένο μυθικό της βλέμμα

που με πέτρωσε κάπου στην επιθεώρηση

και η πίστη μου μούδιασε

στα βρώμικα νερά των ποταμών

που έγραψες μες το ανένταχτό σου.

Κάθε λέξη άλλος προορισμός,

κάθε στίχος ένας χτύπος ακανόνιστος.

Αρρυθμία.

Καμία θάλασσα δε θα με σώσει,

κανένας ήλιος δε θα κλείσει σε φωτοσταλίδες

τη σκέψη σου μπροστά στα μισάνοιχτα μάτια μου.

Εσύ μοιάζεις του φθινοπώρου και της βροχής.

Σε κρύβω κάτω από τα σκεπάσματα

με φως τις οξυμένες μου αισθήσεις,

αρρωσταίνω και με γιατρεύεις.

Θ.

Μετ' εμποδίων

Οι πρίγκηπες κοιμούνται

πάνω στο βότσαλο

με τον παφλασμό

να παίρνει το φεγγάρι

πέρα

στα άσπρα φώτα

Τα πορφυρά ιμάτια

μια αρμυρή εκδοχή αγκαλιάς

πάνω στο στήθος

και η μοναξιά

του πύργου στην άμμο

τιθασεύει την ορμή

για τον άγνωστο

βυθό

Μα τους είναι

τόσο δύσκολο να αφήσουν

τούτη την αυλική πικρία

γιατί τα όνειρα

δένουν μια πέτρα

στο λαιμό τους

προτού

τους εκθρονίσει

ο αυλοκόλακας

που στέκει

στ’ αρμυρίκια

Θ., Εργώδεις Αναγνώσεις

Επιθυμία

Έλα και κάθισε κοντά μου

να συζητήσουμε

τι είδαμε στον ύπνο μας

χθες τη νύχτα

πώς μας γυρέψανε φιλιά

οι αγάπες και οι αφορμές

πώς ξημερώσαμε τ’ αγρίμια μέσα μας

που σκιάζουν με φοβέρα το χάδι μας

και το φιλί μας

ρανίδα που ‘πεσε

σα ζεσταμένο μέλι

στη χούφτα μας

Τι βρώμικο που είναι το στέρνο μας

έτσι ανήσυχο που ανεβοκατεβαίνει στην επιθυμία

αν χάσει τα λίγα του γραμμάρια τώρα δα

άυλη ζωή και απέραντος ουρανός

από αμέριμνα ταξίδια στο αεί

Κι όμως ξυπνάμε το πρωί

μουσκεμένοι

από το λίγο του έρωτα

που δε ζούμε

για να κρατηθούμε αγκιστρωμένοι

στο αόρατο ξέφτι

τούτης της ακοίμητης επιθυμίας

που στρώσαμε χαλί να την πατούμε

στο δωμάτιο που κρύβουμε

τα όνειρο μιας άλλης εκδοχής μας

Θ.

4η Επιστολή

Αγαπημένε μου,

φωτίζουν τα στεφάνια

γύρω απ’ τα κεφάλια

όταν η αγάπη αδιάσειστη

στρογγυλεύει την αλήθεια

του θανάτου

Μα δεν είσαι τίποτε άλλο πια

παρά ένα γερασμένο

τοπίο από οχληρές αισθήσεις

που κάνουν τα μάτια μου

να μισοκλείνουν στους ορίζοντες

Πώς θα μπορούσε ο κόσμος

να συνεχίσει όπως

πριν χαθείς,

αναρωτιέμαι

Μα τι είναι ο κόσμος θαρρείς

μια τυπική γεωμετρία

ένα μέγεθος στα μέτρα μας

Χαίρε, λοιπόν

γιατί τα οράματα ζουν έξω από τα μέτρα

γιατί το φιλί μου γλυκαίνει

όταν φτιάχνει ήρωες θεούς για σένα

από αυτούς που γράφουν στους τοίχους Κιχώτες

για να ονειρεύονται

και Πάντσας για να σκουπίζουν

τον ιδρώτα του προσώπου τους

Θ.

[Αρσενική Γραφή ΙΙΙ]

Το θηλυκό ερέθισμα καθίζει

τη πυγμή του

πάνω σε κάθε μόριο και ιστό

τη μυριοστή φορά

που περπατώ αδιάφορα

στο δρόμο καπνίζοντας

Μα δεν ονειρεύομαι όπως εκείνη,

τα όνειρα είναι για μένα

φτηνά ρολόγια στο χέρι του πλανόδιου

Μόνο ξυπνητός πια

κλείνω μια προσωπική ενατένιση

προς τα μέσα

ταχταρίζοντας στα γόνατα

την ευθύνη του έρωτα

Και το δικό της στήθος

θα δούλευε γρήγορα την ανάσα

του χεριού μου πάνω στο αιδοίο της

και το βλέμμα μου

θα κοίταζε τα χείλη της

κάθε που θα γινόμαστε ένα

μέχρι να στρίψω τη γόπα

κάτω από τη φθαρμένη μου σόλα

Θ.