Άσμα πρώτο, Οι γυρολόγοι

Ι

Στα χρόνια τούτα

τ’ ανίερα του θανάτου

να μη ρωτάς

ό,τι ρωτούν οι άλλοι γυρολόγοι

που δε σκιρτούν το αίμα μου

που δεν το αναστατώνουν

κρύψε μονάχα

όσο μπορείς

τον πλανόδιο ερωτά σου

μην καταλάβουν οι πολλοί

τι είμαι εγώ

για σένα

Θ., Οι γυρολόγοι, 2020

Περίπατος στο τρελάδικο

Τα βήματα δεν ακούγονται

στο φρέσκο γρασίδι

όπως δεν ακούγεται η εκπλήρωση

στα γερασμένα οράματα

Ανασηκώνει το κεφάλι πάνω

από τη στάση οκλαδόν

και αρχίζει να τρέχει

με τα γόνατα

Μανιασμένος υετός περιμένει

να καταβρέξει ευλογώντας Ρωμαίους

στο κοιμητήριο των από λάθος θανόντων

Εκείνος σπαράζοντας

Στα κελιά χωρατατζήδες! Στα κελιά!

περιμένει σα βλογιοκομμένος Ιησούς

λίγην αγάπη

για τ’ αλόγιστα

λίγα χάδια

για τη λυγισμένη του αορτή

Κανείς δε φαίνεται ποτέ στους ήλιους, χωρατατζήδες!

Τώρα σαν ωραίος διάβολος

διαρρηγνύει ιμάτιο

της σειράς

Λευκό καρμπόν

κι άλλοι τόσοι σαν και τούτον

στην πτέρυγα του προπαραδείσου

με σφραγισμένο συγχωροχάρτι

από τον ίδιο τον Παντοδύναμο

Μεγάλη η χάρη του

Θ.

Εσύ μοιάζεις του φθινοπώρου

Ανεβοκατεβαίνει στο στέρνο μου η Νέδα,

στ’ αυτιά μου κόλλησε το σι μπεμόλ

μα ας όψεται το καταραμένο μυθικό της βλέμμα

που με πέτρωσε κάπου στην επιθεώρηση

και η πίστη μου μούδιασε

στα βρώμικα νερά των ποταμών

που έγραψες μες το ανένταχτό σου.

Κάθε λέξη άλλος προορισμός,

κάθε στίχος ένας χτύπος ακανόνιστος.

Αρρυθμία.

Καμία θάλασσα δε θα με σώσει,

κανένας ήλιος δε θα κλείσει σε φωτοσταλίδες

τη σκέψη σου μπροστά στα μισάνοιχτα μάτια μου.

Εσύ μοιάζεις του φθινοπώρου και της βροχής.

Σε κρύβω κάτω από τα σκεπάσματα

με φως τις οξυμένες μου αισθήσεις,

αρρωσταίνω και με γιατρεύεις.

Θ.