Αυτά τα ποιήματα
που έχουν μέσα τους
στέπες ονείρου,
χειμάρρους απελπισίας,
αστρικές στίλβες και σεληνιακές χαρμολύπες,
ασυνήθιστα ξωτικά ζωγραφισμένα με ξυλομπογιά,
διαμαντικά, ζαφείρια και αχάτες μοβ και πράσινους,
επίπλαστους της νόησης,
παντρολογήματα του ουρανού και της κόλασης,
εκπεσόντες αγγέλους που ερωτεύθηκαν παράφορα
πανάγαθες μοιραίες αίγες,
μυστικά περάσματα σε αόρατες καστροπολιτείες,
σχοινοτενείς αναλύσεις προσηλωμένες στη λεπτομέρεια των γραφικών,
μουσικές επενδύσεις κοντσέρτα για άχορδα βιολιά και πιάνο,
υπερφυσικούς μέλανας ταράνδους
που κουδουνίζουν αγιοβασιλιάτικα
μα κουβαλούν τον χάρο,
αδελφές νοσοκόμες που κρατούν πολυβόλα,
καρέκλες κενές κάτω από λικνίζον ημίφως,
φωτιές του Αϊ - Γιαννιού που τις πηδούν ανόρεχτοι οι τελευταίοι εραστές,
ρόδια, κουφέτα και στάρι που τρώνε στ' όνομά μου,
στριφογυριστά μουστάκια,
σύννεφα ταξιδιάρικα,
χαζά πουλιά που παρασύρονται από πτήσεις και ανέμους
αυτοκτονώντας στις τζαμαρίες του εικοστού πατώματος,
αδιάκριτα βλέμματα που ηδονίζονται με τ' αφυδατωμένα χείλη,
συνθήματα και φέιγ βολάν θρησκευτικών παραδείσων,
άροτρα που οργώνουν τη θλίψη,
κόκκινα κυπαρίσσια,
και ιπτάμενους ελέφαντες πάνω από εργοστάσια παπουτσιών,
αυτά τα ποιήματα,
δεν τα καταλαβαίνω.
Θ.
