Από τις πιο σπουδαίες
και ωραίες ιστορίες
τους έρωτες μετρώ στα
μάτια σου
και, αλίμονο, δε
φτάνουν.
Και από τους ρόλους
της σκηνής
σαν διάλεξες
τον Μερκούτιο να
παίξεις,
ακόμη και στη
φαντασία την α-νόητη
στοιχημάτισα και
έχασα
την καρδιά σου,
-η μοίρα της πένας
όρισε πιο πολλά απ’ όσα ορίζει ο Θεός ο μέγας-
ένα πέρασμά σου στη
γη,
με φίλιον αγάπη,
πιο σύντομο και απ’
τη ζωή της γλαύκας πεταλούδας.
Μα να ξέρεις,
αγαπημένε μου,
πως μια ψυχή
ασχεδίαστη, άγραφη
θρηνεί τον Μερκούτιό
της απ’ αγάπη,
στην εγκιβωτισμένη
και άγνωστη ιστορία
που έπλασα
διαβάζοντας
για έναν έρωτα που
εκπληρώθηκε
σε αφήγημα θανάτου.
Θ.
Στον Ν.
