Είμαι εγώ ο άνθρωπος ορχήστρα,
παίζω ρε, λα μπεμόλ, παίζω ντο και φα,
και θα παίζω
όσο γύρω μου γεννιέσαι,
ανασαίνεις
και πεθαίνεις.
Όσο ταλανίζεσαι από το χέρι της μάνας
που αιχμαλωτίζει το μάγουλό σου
με εκπαιδευτικούς τάχα αικισμούς.
Όσο βουτάς το κεφάλι σου
στη ψαρόσουπα που σιχαίνονται τα σωθικά σου.
Όσο λυπάσαι που παραγκωνίστηκες
από τους δασκάλους στο πάνθεον
των κομπάρσων μαθητών.
Όσο γεύεσαι την πικρή γεύση της αποτυχίας,
δεκάκις, και με δέος σηκώνεις τα χέρια
να ευχαριστήσεις τον άφαντο Θεό,
να τιμήσεις την άπιαστη επιτυχία.
Όσο απασχολείς
<εσύ το παράταιρο>
τους απασχολημένους με
την ρυπαρή πολυπραγμοσύνη.
Όσο αρνούνται οι εραστές σου
να διαβάσουν το εράν στη δική σου γλώσσα.
Όσο συναινείς,
όσο βουτάς στα νερά,
τα ματωμένα,
εκεί που σκότωσαν οι λαθροκυνηγοί
τον σπάνιο αλιγάτορα.
Όσο αγκαλιάζεις τον Όνειρο,
γιατί πέφτεις στο πάτωμα γυμνός
από ακριβό ναρκωτικό.
Όσο αλητεύεις στους δρόμους,
για να κλέψεις
την αλήθεια που κρύβεις μέσα σου.
Όσο βαδίζεις στο τέρμα,
εκεί που ο φάκελος με τις γνωματεύσεις
ανοίγει ανεπιστρεπτί.
Όσο βάζεις τελεία
-πριν την τελεία-
σκαρφαλώνοντας στο πέρας του καταστρώματος
<ταξίδι αναψυχής>
να πέσεις μέσα στα παγωμένα νερά.
Όσο θα πέφτεις,
θα παίζω,
ρε, λα μπεμόλ, ντο και φα,
να σου θυμίσω τότε που
πρώτη φορά
πιπίλισες το δάχτυλό σου.
Ω νύχτα άναστρη,
μαύρη!
Ω αγάπη που εγκλωβίστηκες μέσα
στη στιγμή,
στο αιώνια τελεσίδικο ταξίδι!
Για σένα θρηνώ.
Θ.
