 |
| Platonic Love by Hannah Hoch |
Γλυκολυπούμενη η τύχη με θωρεί
όταν παιδί προχωρώ
ψηλαφίζοντας το θάρρος
στ’ ανθισμένα του κάμπου λιβάδια.
Στα λιβάδια που στροβιλίζομαι
και κατρακυλώ,
χτυπώ και σκοντάφτω
γυρεύοντας
ελπίδες εκπλήρωσης,
ελπίδες ματαίωσης να διευθετήσω.
Γυναίκα πετώ το δριμόνι στα
κίτρινα λουλούδια της τύχης,
στα ρόδα των ανέμων,
που μαδιούνται και σκορπίζουν στο χώμα.
Κι όμως, αν δε φοβάμαι πια,
στρέφω το βλέμμα μου μακριά
στις αλέες με τις λεύκες,
νοσταλγώντας την απραγματοποίητη εκδοχή μας,
καλέ μου,
<αφού δε σμίξαμε ποτέ κάτω από
τον ροδοστρόβιλο αγέρα>
μα οσφραίνομαι στη μυροφόρα πλάση
την ένωσή μας,
την από δάκρυ και προσμονή καμωμένη.
Θ.
(Διαβάζοντας Γ. Σεφέρη)
