Στα μαύρα θρηνώ με
όψη ωχρή.
Τα δάκρυα μετρά το
παπαδαριό με ευχές
και λιβανίσματα,
σκαρφίζεται αποποίηση
ευθυνών,
ό,τι έχω ευχαρίστηση
να δώσω
μόλις αποκάμω από το
θρήνο και πετάξω
τον μαύρο μανδύα
αποχωρώντας γυμνή
ανάμεσα στα μνήματα,
όπως με έφερε η μάνα
μου στο φως.
Κάνει μια ζέστη
αφόρητη
εδώ στα στενά
μονοπάτια των σκουληκιάρηκων κρεβατιών τους,
και είναι έτσι όλο
ζωντάνια η όψη του Λεοπόλδου
που αποποιείται
ευθύνες άλλες
-σώμα αχόρταγο η
αποθέωση της φύσης-
βλέπω στα μάτια του
το διάβα που
συναντηθήκαμε,
πως η γύμνια
καλύφθηκε από ένα λευκό τοπ
και μια φούστα κλος,
πως εκείνος μετρούσε
τις πτυχώσεις λίγο πριν
τις φανταστεί να
μπερδεύονται σηκωμένες
στον αέρα.
Θ.
