Πάρτε με,
μελετήστε με,
βρείτε τους τόνους, τους τονισμούς,
τα μέτρα,
εντάξτε κάπου το ανένταχτο,
κλείστε με σε κεφάλαιο,
σε υποκεφάλαιο,
σε μια αράδα δίτομης πραγματείας.
Γράψτε φιλοσοφίες,
κάμετε ερμηνείες,
διορθώστε με,
σταυρώστε με,
τσαλακώστε με
και πετάχτε με στον διάτρητο κάδο ανακύκλωσης
κάτω από το βαρύ έπιπλο
που θρονίζετε την αυθεντία σας.
Πάρτε μολύβι,
τραβήξτε γραμμή,
διαγράψτε,
μουτζουρώστε,
ζωγραφίστε καρδιές και φρικιά
από την ανία σας.
Κάντε με σαΐτα,
πάρτε φόρα και εκτοξεύστε με
έξω από το παράθυρο,
να προσγειωθώ στα σκουπίδια,
στα πεσμένα φύλλα των δέντρων,
στις αμάρες των δρόμων,
στο κεφάλι του αντιπαθητικού γείτονα,
στα λασπόνερα
που άφησε η πρωινή βροχή,
να με διαγράψει για σας η φύση,
να χαθώ,
να γίνω κάτι όμορφο επιτέλους,
το δακρυσμένο από μελάνι μήνυμα
που κανείς πια δε θα μπορεί να διαβάσει.
Θ.
