Letters to a young poet by Vanessa Lemen |
Αργό και μακρόσυρτο βήμα, τα μάτια σφαλίζει ξανά,
στα περιθώρια φιδοσέρνεται ο λόγος,
στους διαδρόμους,
λίγο πριν τη διάλεξη των ανομολόγητων παθών.
Ό,τι στοχάζεται
αιωρείται,
πλανάται,
ταξιδεύει
στην ατέρμονη εφαρμογή του,
στο κλειστό δωμάτιο της ζέσης
ή της αναβολής,
της αΐδιας προσήλωσης στον έναν,
κάθε φορά στον έναν.
Και η διαπίστωση
η πιο ηδονική μορφή της σκέψης
ζωγραφίζεται μόνη
στο πρόσωπο του χαμόγελου
με τα σύμφωνα και τα φωνήεντα να χορεύουν σφιχτά,
τι ήταν αυτό που αγάπησε στον ξέφρενο τον στίχο,
τι ήταν αυτό που ζήλεψε στον ήρωα που λυπάσαι,
τι ήταν αυτό που φώλιασε στη μνήμη του βιβλίου
που δεν έγραψε ακόμα.
Το δίχως άλλο,
το πάθος της,
η μονοπρόσωπη αγάπη που σου δείχνει
κολλώντας την ακοή της στα χείλια σου,
σε εξυψώνουν.
Και για όσα δεν εννόησες,
<πολλά, ατέλειωτα, γραμμένα
στις μνήμες των αναποφάσιστων γραφιάδων>
παρασιτείς
στον κρυμμένο από κοτσίδες αυχένα,
σαν μια σταγόνα από φτηνό άρωμα της λαϊκής αγοράς.
Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου