Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2018

«Τα ταξίδια με τρένο είναι τα ωραιότερα»

Μια φορά μπήκα σε τρένο που ταξίδευε για Βουδαπέστη.
Ο συρμός δεκαεννέα ήταν σαν τον Οριάν Εξπρές,
κόκκινο και μαύρο
που φιδόσερνε στα καταπράσινα διάσελα της Ευρώπης.
Στην τραπεζαρία γνώρισα τον Ηρακλή Πουαρό,
τη Φίνεϊ εκδοχή.
Πράγματι είχε ένα λεπτό με στριφογυριστές άκρες μουστάκι,
που συχνά τακτοποιούσε με τα παχουλά του δάχτυλα,
πριν καταφέρει μια δυνατή ρουφηξιά από το πούρο του
ατενίζοντας τα λιβάδια και τις αμέριμνες αγελάδες.
Κάποτε τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν,
ανάμεσα σε δύο απλίκες,
δύο τραπέζια,
οκτώ σερβίτσια,
οκτώ κρυστάλλινα ποτήρια,
τα δικά μας γεμάτα.
Μου έγνεψε υγεία και τακτοποίησε πάλι το γλίσχρο του μουστάκι.
Στην καμπίνα εκατόν ένα τα βλέμματα εκμηδένισαν τα υλικά εμπόδια,
η ανάσα του μύριζε τσάι ελ γκρέι, σαμπάνια και αποξηραμένο σύκο,
τα χέρια μου γλιστρούσαν ανάμεσα στα μαλλιά του, 
υφή και γεύση μπριγιαντίνης
στις σκαλισμένες πόρτες, στα σεντόνια, στον ταξιδιωτικό οδηγό, 
στην τσακισμένη σελίδα του Ζοφερού Οίκου.
Ο φωτισμός χάθηκε -πρέπει να μπήκαμε σε τούνελ-
ο ρυθμός, θέση και άρση, πάνω στις ράγες,
δυνάμωσε στο σκοτάδι,
στα μηνίγγια μου οι παλμοί ήταν περισσότεροι
και από τους δολοφόνους του Σάμιουελ Ράτσετ,
χαράχτηκαν στον κόλπο της μακροπρόθεσμης μνήμης.
Από τότε με επιτηδευμένη αφέλεια δηλώνω
«τα ταξίδια με τρένο είναι τα ωραιότερα».

Θ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου