Αναγνωρίζω την ενσάρκωση του θανάτου μου
στην τρίτη δύναμη που επιστρατεύω για
να φάω,
να πιω,
να ερωτευτώ.
Εκεί πάνω μαθαίνω και βρίσκω το θάρρος της έντρομης κίνησης
εμπρός,
στο πάθος που περιδιαβαίνουν
οι επτά θανάσιμες αμαρτίες μου.
Τις αντίκρισα
και τις έκλεισα σε φυσαλίδα,
τις φώλιασα σε ένα φύσημα καρδιάς.
Και πάει καιρός που όταν ασθμαίνω
από τον κάματο της ζωής
χάνω λίγη ακόμη από την τρίτη δύναμη,
μα χλευάζω τις άλλες δύο
<τι κι αν ο ποιητής τη μάλωσε
την οδύσσεια καρδιά που αλυχτούσε>
στην ανυπαρξία τους.
Με χλευάζουν κι αυτές, εκεί στο βαθύ σκοτάδι που στέκουν,
αχνό συσπειρωμένο φως,
κουνούν τα κοφτερά τους άκρα,
βγάζουν τη γλώσσα τους, με εμπαίζουν.
Γνωρίζουν τάχα πως έχω κλείσει
θέση παράθυρο
για το τίποτα του κόσμου.
Θ.
*Οδύσσεια, υ17, μτφρ. Α. Εφταλιώτη
