[Ο αποχαιρετισμός του ασώτου]

Σκοτάδι πρίμα ο αέρας

κι ανεμίζει ασάλευτη μια λαχτάρα

τα χέρια σηκώνουν κάθε τόσο

τα σκοινιά της

μα εκείνη έχει κολλήσει

μεσίστια και αγίνωτη

κάτω από το λευκό σεντόνι

ώρα μεσημβρινή

μεταξύ βορείου προσκεφάλου

και νοτίου ποδός

ημέρα Σάββατο

της αχολογής και της αμαρτίας

αγγίζουν και αποχαιρετούν αγκαλιάζοντας

το παγωμένο σώμα

των αναμνήσεων

κι όλο κοιτούν

το μισάνοιχτα μάτια του θανάτου

να δουν αν αντέχουν

την καθαρή του όψη

Θ.