Κρύβεσαι πίσω από το
ντεπόζιτο πετρελαίου
και αφήνεις εκεί μιαν
ανάμνηση
να βολοδέρνει,
σαν θ’ ανοίγεις την
πόρτα της αυλής
στο πατρικό το σπίτι,
όταν πια οι γονείς
σου θα έχουν πεθάνει.
Της φωνάζεις έξω να
βγει,
να της φιλήσεις τα
μάγουλα,
να της σιγοψιθυρίσεις
πώς τούτη η ανήλιαγη
γειτονιά
που σφύζει από
μουτζούρηδες και
κρότους εργαλείων,
που έκρυψε χάχανα και
παιχνίδια με το λάστιχο
πίσω από ψηλές γκρίζες
μάντρες
και σκόρπισε μυρωδιές
από λάδι και λάστιχο στα πρώτα σου φιλιά,
στόλισε τη ψυχή σου
με ζωή παράδεισο
προ του τέλους
μακάρια λαχτάρα.
Θ.
