Οι ρομαντικοί

Ήτανε φίλοι μια φορά καρδιακοί της μοίρας

που μόνοιαζαν στον έρωτα, για τ’ άστρα εμιλούσαν

και στο θανατικό προσήλωση με στήθη μαραμένα

φούσκωναν με τον πόνο τους να γράψουν τα ταμένα.

Ο Κόκκινος, ο πιο βαθύς, ο πιο μαραζωμένος

θρασομανούσε το φιλί, πότιζε την καρδιά του

κι έτσι από τες δύστυχες και από τονε λυγμό της

νόσησε τα αγγεία της, σταύρωσε τον παλμό της.

Ο Κίτρινος όλο κοίταε να δει την ευτυχία

και από τον φθόνο τον πολύν σαλό το λογικό του

στις φλέβες του πια όλο έτρεχε το μίσος και η πίκρα

και απόκαμε απ΄ τις τύψεις του και από την άδεια μοίρα.

Ο Γαλανός ο κυανός ο άλλοτε ομορφάντρας

τίποτε πια δε θύμιζε απ΄ την παλιά του όψη,

γύρευε θάλασσα κι ουρανό θεός να επιτάξει,

μα σα θνητός και άμοιρος δεν μπόραε να πετάξει.

Ήταν και ο Μαύρος, ο βαρύς, ο παρεξηγημένος

που σκόρπιζε ένα βλέμμα του και απλώνουταν το σκότος,

μα λύπη γνώριμη ψυχή φωλιάζει στους ανθρώπους

δίνει σοφή τη γνώση του, την πείρα του στους τόπους.

Και έτσι που είδε φίλους του να καίονται ολοένα,

έγραψε ρίμες λυρικές και στίχους χίλιους τάμα

αγνές προθέσεις όρισε να δοξαστούν στις τέχνες,

στη μνήμη να φωλιάσουνε σκεπάζοντας τις έγνοιες.

Η θλίψη και ο φθόνος τους και η κομπορρημοσύνη

αμέσως συγχωρέθηκαν στα ποιήματα του πάθους,

στα ποιήματα που σε λυγάν και χύνουνε το δάκρυ,

του λόρδου και του Γουίλιαμ που διάβασες τον Μάρτη.

Θ.