Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018

Στην Ωγυγία



Βλέπεις τι μπορώ να του προσφέρω;
Πουθενά αλλού παρά μόνο εδώ η φύση τραγουδά εκκωφαντικά
και χαρμόσυνα: το κυπαρίσσι οσφραίνομαι, τον κέδρο και τη θούγια.
Ακούω το κελάρυσμα του ποταμού κάτω από τον βράχο στον οποίο κατοικώ,
κοιμάμαι με τα αυτιά μου κολλημένα σε αρμονικές υφέσεις.
Η θράκα μου πάντα μυρωδάτη,
να γεύεται ολημερίς μοσχαράκια και αρνάκια του γάλακτος,
να γλύφω το λίπος από τα δάχτυλά του,
καθώς το σώμα του χαίρεται υγεία και ευρωστία.
Θεά εγώ, θνητός αυτός.
Μα αν μείνει κοντά μου, ζωή όμοια με θεού θα ζήσει,
και σε λίγο, καθώς ο καιρός θα κυλά, η θύμησή του θα εξασθενίσει,
το όνομά της και ο τόπος του θα λησμονηθούν
από το τραγούδι της κουρούνας και της κουκουβάγιας,
από το γλυκό κρασί που θα στάζει λίγο λίγο στα χείλη του,
νέκταρ που έστιψα τσαμπί το σταφύλι από το κλήμα μου,
μέχρι αθάνατος να γίνει σαν εμένα.
Σε εκλιπαρώ, μη με πιέζεις να πράξω αλλιώς!
Στο κάτω κάτω εσύ -ένα φερέφωνο, ένα κουφάρι αδειανό- ποτέ σου δεν ερωτεύτηκες.
Πότε δεν έζησες μόνο για το άλλο σου μισό.
Να μολογήσεις, λοιπόν, στο αφεντικό σου πως
δεν κρύβω μες στα στήθη μου καρδιά από σίδερο,
το μόνο που μπορώ να του δώσω είναι ένα κάποιο περιθώριο επιλογής.
Είμαι σίγουρη πως θα νικήσει η θεϊκή ομορφιά μου.

Θ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου