Ήξερα κάποτε έναν δάσκαλο σοφό,
που δεν του άρεσε την ύλη να διδάσκει,
σελίδες ένα ως διακόσια, σελίδες δύο ως τριακόσα και ογδόντα
οκτώ.
H ειδικότης του οι αριθμοί, στους νέους πολύ αγαπητός
γιατί δε μιλούσε μόνο για ολοκληρώματα, αξιώματα,
ταυτότητες, ανισώσεις, συστήματα και εφαπτομένες.
Για το ηλιοβασίλεμα ποθούσε περισσότερο να μιλά,
το ζευγάρωμα της κότας, του αλόγου και της περιστέρας,
για το ρυθμό, τη μελωδία, τη συγχορδία και τη συμφωνία,
για τη Γκερνίκα, τον Αποχαιρετισμό στα Όπλα, τη Θεία
Κωμωδία.
Και έτσι μια μέρα γροθιά στο κατεστημένο εθέλησε να δώσει,
πήρε έναν τηλεβόα άσπρο με κόκκινη λαβή,
έξω από το σχολείο του,
πάνω και κάτω περπατούσε,
φωνάζοντας το α και το β, το συν και το επί,
την ώρα που τα δεκαοχτάρικα ορίζανε τις τύχες τους
επάνω στο χαρτί.
Μεγάλη αναστάτωση και ταραχή ακολούθησε
σε μαθητάδες, διευθυντάδες και αρμόδιους υπουργούς,
τα θέματα αποσύρανε και τον σοφό τον δάσκαλο δέσμιο πήραν
αστυνομικοί.
Ο δάσκαλος δεν ήταν πια αγαπητός, θα έλεγα μάλιστα πως ήταν τώρα μισητός,
αφού και η πρώτη των πρώτων σίγουρη εδήλωσε τα εξής:
«πρόκειται για περίπτωση ανίκανου δασκάλου,
που δεν ασχολήθηκε όσο θα έπρεπε με τη διδακτέα την ύλη,
σελίδες ένα ως διακόσια, σελίδες δύο ως τριακόσια και ογδόντα
οκτώ,
μόνο νοιαζόταν για άλλα πράγματα,
ανιαρά και ανούσια,
πώς ακούγεται το διάστημα τετάρτης το καθαρό,
ποια είναι η Λάουρα ποια είναι η Βεατρική,
πώς ζευγαρώνει τ’ άλογο,
πόσο κρατά και ο χρόνος πάνω στην Αφροδίτη».
Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου