4η Επιστολή

Αγαπημένε μου,

φωτίζουν τα στεφάνια

γύρω απ’ τα κεφάλια

όταν η αγάπη αδιάσειστη

στρογγυλεύει την αλήθεια

του θανάτου

Μα δεν είσαι τίποτε άλλο πια

παρά ένα γερασμένο

τοπίο από οχληρές αισθήσεις

που κάνουν τα μάτια μου

να μισοκλείνουν στους ορίζοντες

Πώς θα μπορούσε ο κόσμος

να συνεχίσει όπως

πριν χαθείς,

αναρωτιέμαι

Μα τι είναι ο κόσμος θαρρείς

μια τυπική γεωμετρία

ένα μέγεθος στα μέτρα μας

Χαίρε, λοιπόν

γιατί τα οράματα ζουν έξω από τα μέτρα

γιατί το φιλί μου γλυκαίνει

όταν φτιάχνει ήρωες θεούς για σένα

από αυτούς που γράφουν στους τοίχους Κιχώτες

για να ονειρεύονται

και Πάντσας για να σκουπίζουν

τον ιδρώτα του προσώπου τους

Θ.

[Αρσενική Γραφή ΙΙΙ]

Το θηλυκό ερέθισμα καθίζει

τη πυγμή του

πάνω σε κάθε μόριο και ιστό

τη μυριοστή φορά

που περπατώ αδιάφορα

στο δρόμο καπνίζοντας

Μα δεν ονειρεύομαι όπως εκείνη,

τα όνειρα είναι για μένα

φτηνά ρολόγια στο χέρι του πλανόδιου

Μόνο ξυπνητός πια

κλείνω μια προσωπική ενατένιση

προς τα μέσα

ταχταρίζοντας στα γόνατα

την ευθύνη του έρωτα

Και το δικό της στήθος

θα δούλευε γρήγορα την ανάσα

του χεριού μου πάνω στο αιδοίο της

και το βλέμμα μου

θα κοίταζε τα χείλη της

κάθε που θα γινόμαστε ένα

μέχρι να στρίψω τη γόπα

κάτω από τη φθαρμένη μου σόλα

Θ.