Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2018

Στον ανώνυμο ποιητή


Δεν ησυχάζω μάτια μου
που τίποτε δεν ξέρω,
αν έχεις χείλια κόκκινα,
κεράσια και διαμάντια,
μάτια του κάμπου χειμωνιά
χρυσά του θέρους στάχυα
το θαλασσί της θάλασσας
το χρώμα της αγάπης,
αν έχεις γενναιότητα,
ή λούφαξες στην πίκρα,
αν ειν’ τα χέρια σου τραχιά
στο γράσο και στ’ αμόνι
ή είναι ατσαλάκωτα τα
πορφυρά σου κάλλη.

Δεν ησυχάζω μάτια μου
που τίποτε δεν ξέρω
αν οι φωτιές σου κάψανε
όλο το λογικό σου,
αν στην αλμύρα πνίγηκες
βουτώντας διψασμένος,
αυτούς που σε γεννήσανε
και εκείνους που σ' αφήσαν,
τον έναν που σε αμάρτησε
στον θαυμασμό της νιότης.

Ξέρω ότι στους εύσχημους
του νου σου τους διαδρόμους
βήτα και ρο τα φώλιασες
στους κέδρους και στις θούγιες
φίλησες νεραϊδόχειλα,
μάδισες μαργαρίτες
και στις ωραίες μουσικές
που άκουσα με τ’ αυτιά μου
μου ‘δωσες τη γαλήνη μου
να λέω πως γνωρίζω
τι είσαι τουλάχιστον εκεί
βαθιά μες την ψυχή σου.

Θ. Σ. Ρ. Δ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου