Σε τούτο τον κόσμο
Ζουν τα μάτια που σε
κοιτάξαν με απορία
Όταν βούτηξες τον
κέρινο ίσκιο τους
Στην άμμο τη νωπή που
έστρωσε μια νεωκόρισσα
Για τις ευχές σου
Σε τούτο τον κόσμο
Το ρυπαρό ρούχο
ζεσταίνει ως το θάνατο
Το τραύμα του Φιλοκτήτη
Η Ισμήνη δαυλίζει το
κιότεμα
Μπροστά στη
σφραγισμένη σπηλιά
Ο δήμιος σκοτώνει την
έμπνευση του ποιητή και
Το κεφάλι της Μήδειας
κυλάει στο πιάτο
Μα ο Ιωάννης -που
ξέρει από αυτά-
Τη βαπτίζει με πέρας
και ελπίδα,
Ο Σάιλοκ στέκει κάτω
από τον σταυρό
Πλούσιος και απειθής
Ο Φάουστ βάζει πάντα
την υπογραφή του
Στο διαβολόχαρτο
Και εσύ σαν τον Πέτρο
κοιμάσαι και ξυπνάς
Με κάθε άρνηση
μεταλαβιάς
Σε τούτο τον κόσμο
Τ’ άδικο φυλαχτό της πίστης του ξένου
-μα και δικό σου-
Μέχρι να ρίξει την
πέτρα στο λαιμό του στολίδι
Στις λίμνες με τα
νούφαρα
Ύστερα αερικό με
θόρυβο ξοπίσω σου
Μετράει την ελπίδα
Μετά από κάθε λύμη
Θ.
