Η οργή καθοδηγεί το
πρόσωπο,
τη ματιά που κοιτάζει
με επικριτική απορία
πάνω από τα γυαλιά
πρεσβυωπίας.
Αξιώνει την υπεροχή,
τη δύναμη μιας ελίτ
ξεχασμένης στα σοκάκια
της γαλλικής ή της
ισπανικής γαστρονομίας,
μαζί με άλλους
παρόμοιους
<μα κανείς δε τον
φτάνει>
γιατί πιο αβέλτερος
και από το πλήκτρο του διαστήματος
που πατώ τούτη τη
στιγμή ξεχωρίζοντας τις λέξεις
της αλήθειας του,
θα ήταν πράγματι ένα
κενό από πλαστικό
-αν θα έπρεπε με κάτι
να τον παρομοιάσω-
αφού διαλέγει ξίδι
και λεμόνι πάνω από
χόρτα εποχής.
Και δεν πάνε αυτά
μαζί (δίστιγμο)
όταν φυτεύεις τη
λεμονιά,
περίμενε να ψηλώσει
και να δώσει καρπούς
πίνοντας το κρασί,
παρά προκαλώντας
ανώφελες ζυμώσεις.
Θ.
