XXIX
Σηκώνομαι απ’ τον
θάνατο
με ένα φριχτό πιάσιμο
στη μέση
Φορώ κάτω από το καλό
μου κουστούμι
μια θερμοφόρα πράσινη
από πλαστικό
που μυρίζει
βατραχοπέδιλο
στην Καραθώνα
Βουτάω το πρόσωπο
κάτω απ’ το πουκάμισο
να χαιρετήσω την
παιδική αγάπη
που χάθηκε πριν από
εμένα
[και έτσι]
οσφραίνομαι
τα ψαλιδάκια που
μέτρησαν οι κέφαλοι
μέσα στη γαλήνη των
μεσημεριών
Μα σαν αφήνομαι στους
ήχους
που φωλιάζουν στ’
αυτιά μου
φρέσκο αλάτι και τ’
όνομά μου
γραμμένο στην
μαρμάρινη πλάκα
άγχος με πνίγει γιατί
τα διαλείμματα απ’
τον θάνατο
πάντα κρατούνε λίγο
Θ., Μαρμαρογλυφείο, 2019-2020
