Τοποθέτησαν το φέρετρο αυτοσχέδια πάνω σε δύο σαμάρια.
Αποβραδίς της έβαλαν ένα τετράγωνο μαντίλι στο πρόσωπο,
δέκα επί δέκα, λευκό, με δαντέλα.
Το έθιμο περιόρισε κάπως τον φόβο της όψης του θανάτου.
Θα έμενε εκεί ως την ανατολή του ηλίου.
Οι μοιρολογίστρες κουνιόντουσαν ρυθμικά,
κουπλέ, ρεφραίν,
διαπίστωση, κορύφωση,
και ξανά απ’ την αρχή.
Εντωμεταξύ, τον ετοίμασαν.
Του φόρεσαν το καλό του κοστούμι και τον έφεραν κοντά της.
Ούτε την έβρισε ούτε της πέταξε τον τούρκικο καφέ,
να καθαρίζει δυο μερόνυχτα από τους τοίχους το σκούρο
κατακάθι,
ούτε της γύρισε την πλάτη στο κρεβάτι,
ούτε την έστειλε από τα χαράματα να μαζέψει το τριφύλλι.
Μόνο ακούμπησε το αριστερό του χέρι πάνω στην κάσα
κλαίγοντας σα μωρό,
όταν άρχισε κι αυτός να κουνιέται ρυθμικά.
Κουπλέ, ρεφραίν,
μόνο κορύφωση,
«Τα δυο σου μάτια
σφάλισες, τα δυο μαργαριτάρια,
που με θωρούσαν τη
νυχτιά και μ’ έβλεπαν καθάρια,
σήκω, τραγούδι να μου
πεις, μαζί σου να με πάρεις,
γιατί απ’ αγάπη ζήτησα
πότε μη μ’ αποπάρεις »,
ώσπου φωνή προσφιλούς συγγενή διέκοψε αδέξια το μοιρολόι,
- Σιγά, γέρο, θα το ρίξεις το φέρετρο.
Θ.
Θ.
