Άσμα πρώτο, Οι γυρολόγοι

Ι

Στα χρόνια τούτα

τ’ ανίερα του θανάτου

να μη ρωτάς

ό,τι ρωτούν οι άλλοι γυρολόγοι

που δε σκιρτούν το αίμα μου

που δεν το αναστατώνουν

κρύψε μονάχα

όσο μπορείς

τον πλανόδιο ερωτά σου

μην καταλάβουν οι πολλοί

τι είμαι εγώ

για σένα

Θ., Οι γυρολόγοι, 2020

Περίπατος στο τρελάδικο

Τα βήματα δεν ακούγονται

στο φρέσκο γρασίδι

όπως δεν ακούγεται η εκπλήρωση

στα γερασμένα οράματα

Ανασηκώνει το κεφάλι πάνω

από τη στάση οκλαδόν

και αρχίζει να τρέχει

με τα γόνατα

Μανιασμένος υετός περιμένει

να καταβρέξει ευλογώντας Ρωμαίους

στο κοιμητήριο των από λάθος θανόντων

Εκείνος σπαράζοντας

Στα κελιά χωρατατζήδες! Στα κελιά!

περιμένει σα βλογιοκομμένος Ιησούς

λίγην αγάπη

για τ’ αλόγιστα

λίγα χάδια

για τη λυγισμένη του αορτή

Κανείς δε φαίνεται ποτέ στους ήλιους, χωρατατζήδες!

Τώρα σαν ωραίος διάβολος

διαρρηγνύει ιμάτιο

της σειράς

Λευκό καρμπόν

κι άλλοι τόσοι σαν και τούτον

στην πτέρυγα του προπαραδείσου

με σφραγισμένο συγχωροχάρτι

από τον ίδιο τον Παντοδύναμο

Μεγάλη η χάρη του

Θ.

Εσύ μοιάζεις του φθινοπώρου

Ανεβοκατεβαίνει στο στέρνο μου η Νέδα,

στ’ αυτιά μου κόλλησε το σι μπεμόλ

μα ας όψεται το καταραμένο μυθικό της βλέμμα

που με πέτρωσε κάπου στην επιθεώρηση

και η πίστη μου μούδιασε

στα βρώμικα νερά των ποταμών

που έγραψες μες το ανένταχτό σου.

Κάθε λέξη άλλος προορισμός,

κάθε στίχος ένας χτύπος ακανόνιστος.

Αρρυθμία.

Καμία θάλασσα δε θα με σώσει,

κανένας ήλιος δε θα κλείσει σε φωτοσταλίδες

τη σκέψη σου μπροστά στα μισάνοιχτα μάτια μου.

Εσύ μοιάζεις του φθινοπώρου και της βροχής.

Σε κρύβω κάτω από τα σκεπάσματα

με φως τις οξυμένες μου αισθήσεις,

αρρωσταίνω και με γιατρεύεις.

Θ.

Μετ' εμποδίων

Οι πρίγκηπες κοιμούνται

πάνω στο βότσαλο

με τον παφλασμό

να παίρνει το φεγγάρι

πέρα

στα άσπρα φώτα

Τα πορφυρά ιμάτια

μια αρμυρή εκδοχή αγκαλιάς

πάνω στο στήθος

και η μοναξιά

του πύργου στην άμμο

τιθασεύει την ορμή

για τον άγνωστο

βυθό

Μα τους είναι

τόσο δύσκολο να αφήσουν

τούτη την αυλική πικρία

γιατί τα όνειρα

δένουν μια πέτρα

στο λαιμό τους

προτού

τους εκθρονίσει

ο αυλοκόλακας

που στέκει

στ’ αρμυρίκια

Θ., Εργώδεις Αναγνώσεις

Επιθυμία

Έλα και κάθισε κοντά μου

να συζητήσουμε

τι είδαμε στον ύπνο μας

χθες τη νύχτα

πώς μας γυρέψανε φιλιά

οι αγάπες και οι αφορμές

πώς ξημερώσαμε τ’ αγρίμια μέσα μας

που σκιάζουν με φοβέρα το χάδι μας

και το φιλί μας

ρανίδα που ‘πεσε

σα ζεσταμένο μέλι

στη χούφτα μας

Τι βρώμικο που είναι το στέρνο μας

έτσι ανήσυχο που ανεβοκατεβαίνει στην επιθυμία

αν χάσει τα λίγα του γραμμάρια τώρα δα

άυλη ζωή και απέραντος ουρανός

από αμέριμνα ταξίδια στο αεί

Κι όμως ξυπνάμε το πρωί

μουσκεμένοι

από το λίγο του έρωτα

που δε ζούμε

για να κρατηθούμε αγκιστρωμένοι

στο αόρατο ξέφτι

τούτης της ακοίμητης επιθυμίας

που στρώσαμε χαλί να την πατούμε

στο δωμάτιο που κρύβουμε

τα όνειρο μιας άλλης εκδοχής μας

Θ.

4η Επιστολή

Αγαπημένε μου,

φωτίζουν τα στεφάνια

γύρω απ’ τα κεφάλια

όταν η αγάπη αδιάσειστη

στρογγυλεύει την αλήθεια

του θανάτου

Μα δεν είσαι τίποτε άλλο πια

παρά ένα γερασμένο

τοπίο από οχληρές αισθήσεις

που κάνουν τα μάτια μου

να μισοκλείνουν στους ορίζοντες

Πώς θα μπορούσε ο κόσμος

να συνεχίσει όπως

πριν χαθείς,

αναρωτιέμαι

Μα τι είναι ο κόσμος θαρρείς

μια τυπική γεωμετρία

ένα μέγεθος στα μέτρα μας

Χαίρε, λοιπόν

γιατί τα οράματα ζουν έξω από τα μέτρα

γιατί το φιλί μου γλυκαίνει

όταν φτιάχνει ήρωες θεούς για σένα

από αυτούς που γράφουν στους τοίχους Κιχώτες

για να ονειρεύονται

και Πάντσας για να σκουπίζουν

τον ιδρώτα του προσώπου τους

Θ.

[Αρσενική Γραφή ΙΙΙ]

Το θηλυκό ερέθισμα καθίζει

τη πυγμή του

πάνω σε κάθε μόριο και ιστό

τη μυριοστή φορά

που περπατώ αδιάφορα

στο δρόμο καπνίζοντας

Μα δεν ονειρεύομαι όπως εκείνη,

τα όνειρα είναι για μένα

φτηνά ρολόγια στο χέρι του πλανόδιου

Μόνο ξυπνητός πια

κλείνω μια προσωπική ενατένιση

προς τα μέσα

ταχταρίζοντας στα γόνατα

την ευθύνη του έρωτα

Και το δικό της στήθος

θα δούλευε γρήγορα την ανάσα

του χεριού μου πάνω στο αιδοίο της

και το βλέμμα μου

θα κοίταζε τα χείλη της

κάθε που θα γινόμαστε ένα

μέχρι να στρίψω τη γόπα

κάτω από τη φθαρμένη μου σόλα

Θ.

Γεθσημανή

Γεθσημανή κουρασμένη

ξαποσταίνει στ’ απόνερα

μιας νεροποντής

Τα χέρια τυλίγουν

τους νοτισμένους κορμούς

που ρίζωσαν στο χώμα

με τα όνειρα φωλιασμένα στα οστά

που σπάζουν και 

πεθαίνουν 

κλαυθμός και οδυρμός πολύς

και η μνήμη μια κλαίουσα μάνα

Ο πόνος καθίζει την όψη του

πάνω στο πρόσωπο

στο μέτωπο και το μάγουλο

το ένα καθαρό, το άλλο φιλημένο

όπως εκείνου του πλανόδιου Ιησού

που πουλούσε τον εαυτό του

μαϊμού στο παζάρι

για ν’ αγοράζουν οι παράλληλοι

κόσμοι εκδοχές

Γεθσημανή κουρασμένη

πατημένη από λόγχες

κρεβάτι που σκέπασε

τη συντροφιά από σπορά,

λιοτρίβι και δάκρυ

πάντα θα φιλοξενεί

μια Βηθλεέμ και μια Κόλαση

την αρχή και το τέλος του κόσμου

Θ.

Υψωμένα στον έρωτα

[...]

Κρυφά σκιρτήματα

υψωμένα στον έρωτα

χορεύουν σε ένα ανόητο ρυθμό

απ' αυτούς που παιδεύουν

κάτι αδαείς θεοί

για την τιμή του ονόματος

και της αξίας που κόλλησαν

στο μέτωπο ενός πλανόδιου μουσικάντη

Όποια γνώση μέχρι τώρα σε οδηγεί

σβήνει στα βήματα

που ακολουθείς αριστερά και δεξιά

Ένας θεός κι αυτός

σαν όλους τους άλλους

μα είναι το θαύμα του για σένα

φιλί στο στόμα

και ό,τι ζητάς περισσότερο,

να βάλει φωτιά

στη γνώση σου με την ανάσα του

μέσα στη δική σου

Τόσο ο έρωτας νικά

τον κόσμο που 'χτισες

με θεωρίες και αποδείξεις

Θ., Αναθεώρηση, 2019

Τέταρτη Πράξη

Ο ποιητής γράφει τους στίχους του

πίνοντας

με το χέρι και με το στόμα

Η ποιήτρια γράφει το θαύμα που ποτίζει

τη γαστέρα της

ρουφώντας την επιθυμία

ανάμεσα στα δάχτυλά της

Και οι δύο προσπαθούν

μάταια

ν’ αποτοξινωθούν

μέχρι που συναντιούνται

τυχαία στο προαύλιο

μιας κλινικής θεάτρου

για να δραπετεύσουν χαράματα

με τις ζεστές πνοές τους

Μα αφήνουν τα ίχνη

του τελευταίου οξυγόνου

ανάμεσα στα διαζώματα

σ’ ένα κοινό

που αποκοιμήθηκε στην τέταρτη πράξη

Θ.

[Αρσενική Γραφή Ι]

Απότομα στον ήχο μιας παλιάς μοτοσυκλέτας

Μιας μονοκύλινδρης εποχής

Στο δρόμο με το χώμα

Στρέφω το βλέμμα μου να πιάσω

Με δύναμη υπερφυσική

Που ευλόγησε κάποιος ξεχασμένος θεός

Με τα τρία του δάχτυλα

Τα βάιμπς του πιο τιμημένου καλοκαιριού σε ερημικό νησί

Ήλιος και αστέρια εναλλάσσονται τακτικά

Εφαρμόζοντας κανόνα περιορισμού

Μα εγώ ξεχνιέμαι και καβαλώ τη σέλα μου

Χωρίς να νιώθω τον κτύπο στις φλέβες μου

Χωρίς το σώμα μου να θυμάται την προσωρινότητά του

Και έτσι αθάνατος

-σαν να με μελετούν μαζί οι νεκροί και ζωντανοί μου πρόγονοι-

Χίλια και άλλα χίλια χρόνια κυριεύοντας

Τα αποθέματα του αλκοόλ σε κάθε λεπτό της νύχτας

Βαστώντας για ασφάλεια τα στρογγυλά της στήθη,

Όπως-όπως βολεύομαι ανάμεσα

Στα δυο της κωλομέρια

Καθώς στριγκλίζει η Σιμόν πάνω στην τελευταία νότα

Και άχρονος άντρας με πυγμή

Σκίζω τους αιθέρες που βουτήχτηκαν

Στη συναυλία που έστησαν τα τριζόνια σ’ αλατισμένο δρόσο

Κάθε τόσο γλείφω τα χείλια, το λαιμό της

Να πάρω αλμύρα

Προτού θωρακίσω ζευγάρωμα ένα, ίσως και δύο

Μονιά μπερδεμένη από χέρια και πόδια

Στην αιωνιότητα που μου πλάνεψε το νου

Εκείνο το καλοκαίρι

Θ.

[Κοινόν Τύχη]

[Κοινόν Τύχη]

Στη σκέψη κατοικεί η ανάμνηση της σφαγής

ιδωμένη χάραμα

κάτω ορθώς

από πανάγαθους και άκοντες,

επαχθής γνώση

που ρήμαξε τα όργανα και τα οστά

της ψυχής

στρέφοντας το σπαθί

στο παιδί και το άλογο

Και σου καμώνεται ύστερα

ελευθερία

Και σου καμώνεται ύστερα

πως η δικαίωση

είναι ταξίδι

πεζή, ενστόλως και αχθοφέροντας

Τέλειος αυτός και εσύ

δυνάμει εντελεχής

στις όχθες του Αχέροντα,

μα δίπλα σου πνίγεται ο καλπασμός

και το παιδολόι αγοράζει

με έκπτωση

τα πρώτα του φτερά

Θ.

Μικρό Ερωτικό

Κάτι Σάββατα του φεγγαρένιου βασιλέματος

στοιχίζουν ακριβά

μιαν αρμαθιά φλουριά αιώνιας ζωής

ή το ξεκίνημά της

πάνω στον ώμο του βράχου σου

και εγώ σαν καταρράκτης να κυλάω στα ξέφτια σου

ολόδροσος έρωτας,

και γαντζώθηκα στ’ αρίφνητα χρόνια της αιωνιότητας

Θ.

Το κόκκινο σφαγάρι

Σε τούτο τον κόσμο

Ζουν τα μάτια που σε κοιτάξαν με απορία

Όταν βούτηξες τον κέρινο ίσκιο τους

Στην άμμο τη νωπή που έστρωσε μια νεωκόρισσα

Για τις ευχές σου

Σε τούτο τον κόσμο

Το ρυπαρό ρούχο ζεσταίνει ως το θάνατο

Το τραύμα του Φιλοκτήτη

Η Ισμήνη δαυλίζει το κιότεμα

Μπροστά στη σφραγισμένη σπηλιά

Ο δήμιος σκοτώνει την έμπνευση του ποιητή και

Το κεφάλι της Μήδειας κυλάει στο πιάτο

Μα ο Ιωάννης -που ξέρει από αυτά-

Τη βαπτίζει με πέρας και ελπίδα,

Ο Σάιλοκ στέκει κάτω από τον σταυρό

Πλούσιος και απειθής

Ο Φάουστ βάζει πάντα την υπογραφή του

Στο διαβολόχαρτο

Και εσύ σαν τον Πέτρο κοιμάσαι και ξυπνάς

Με κάθε άρνηση μεταλαβιάς

Σε τούτο τον κόσμο

Τ’ άδικο φυλαχτό της πίστης του ξένου

-μα και δικό σου-

Μέχρι να ρίξει την πέτρα στο λαιμό του στολίδι

Στις λίμνες με τα νούφαρα

Ύστερα αερικό με θόρυβο ξοπίσω σου

Μετράει την ελπίδα

Μετά από κάθε λύμη

Θ.

Πρόσκειμαι τω στρεβλώ ποιητή

Στροφή πνεύματος

Απασχολημένου με σήμαντρα φθόγγων

Οσάκις ευρέθησαν οι γυμνοί μου οφθαλμοί

Πάνω στο πρόσωπό σου το άγιο

Παραχαράκτης της πιο αγαπημένης αλήθειας γίνεσαι

Λογαριάζοντας να μου χαρίσεις

Υψηλή θερμοκρασία απογοήτευσης

Μα γνωρίζω,

Και όποιος γνωρίζει

Θωπεύει και θαυμάζει

Του δίνει αυτός κρυφό συγχωροχάρτι

Ν’ αγιάσει ολότελα στους αιώνες

Μπροστά στην απείθεια των κριτικάριων

Και των πολύ διαβασμένων

Έτσι και εγώ

Σου δίνω τη δύναμη που διψάς

Να πίνεις φωτοστέφανα

Να σκάνε οι εχθροί σου

Θ.

Παλαρός

Για δε μ’ αφήνει η τύχη να σε δω

στην αγορά καθώς χτυπάς το καρπούζι

να ξεχωρίζεις το πιο καλό

όπως όλοι οι γνωστικοί

Για δε μ’ αφήνει η τύχη να σε δω

στην εκκλησιά

να σταυροκοπιέσαι με άλλους χριστιανούς

και να βάζεις σάλιο στο κερί της σωτηριάς σου

Για δε μ’ αφήνει η τύχη να σε δω

στο χορό

να σέρνεσαι πίσω από άντρα αμούστακο

και χαμηλοβλεπούσα

Μα να

φυσάω σαν τον Αίολο

τα βήματα κάτω από τη φούστα σου,

ψηλή μελαχρινή μου,

χοροπηδούμε φανερά και αφανέρωτα

εν-δυο και πίσω

και όπως σου χουφτώνω τον ώμο

είμαι ένας τόσο χαρούμενος παλαρός

που για σένα

κάθομαι να μου σπάσεις

στη γκλάβα μου τη ξερή καρπούζι κολοκύθα

και τον ίσκιο των γνωστικών

να σταυροκοπήσουμε μαζί

να σωθούν αυτοί,

κι εμείς ας χορέψουμε τον αγέρα

του θεού και του διαβόλου

τα αμαρτήματα

Θ.

Τα ρόδινα ταξίδια του ήλιου

Περσινά ηλιοβασιλέματα

με τις άκρες των δαχτύλων της

η μέρα ρόδα σ’ απλώνει να μυρίσεις,

κάποτε έρχεται ξανά

με τα πρωινά λαλήματα της

στο νεαρό σου βλέμμα από άφοβα καμώματα

να τέρψει με την ίδια μυρωδιά τ’ αχείλι σου

και κάπου ανάμεσα

στα στενά περάσματα της νύχτας

η φωνή πιλαλεί προς τις πεθυμιές σου

Κάθε φέτος

μια κόκκινη αναπόληση

που παραδίνεται στον Μορφέα

όπως μια Κυριακή που

θα χτυπήσει στον βράχο η φωνή σου

Αντίλαλος χωρίς επιστροφή

ανήμπορος στοχασμός

και τα ρόδινα ταξίδια του ήλιου

μετρημένα στον άβακα

του πεσμένου σου λώρου

Θ.

Προσήλυτη

Με ξεκουφαίνει ο ίσκιος σου

Όταν πέφτει βαρύς

Πάνω στο κρεβάτι μου

Με χαϊδεύει ο βρώμικος λόγος

Που εκστομίζεις

Κάθε τόσο στ’ αυτιά μου

Με πίνει η λαιμαργία σου όταν

Με θες στα μάτια·

Ο έρωτας

Χαλασμένο αισθητήριο

Μηδέν αξιόπιστο,

Ολότελα έμψυχος ο κορεσμός μου,

Τις άλλες ώρες δεν έχω τον Θεό μου

Θ.

Ντανφέρ Ροσρώ

Με κοιτάς με απείθεια

Γιατί σου ταίριαξα ένα διάτορο βουλεβάρτο Ντανφέρ Ροσρώ

Με ένα τόσο δα μικρό τριανταφυλλάκι

Που φύτρωσε στο βράχο πάνω από τη θάλασσα μου

Και το άφησα εκεί

Άκοπο

Στον αγέρα

Να σου ‘ρχεται η μυρουδιά

Για να σε πονεί στα σωθικά η θύμηση

Τότε που ο σοφός έγραψε

Το τελευταίο του ποίημα

Θ.

Μόρσιμον

Ι

Είδε το φως και ανάπνευσε μια νύχτα του Σαββάτου

με μιαν καρδιά ασθενική που χτύπαε ολοένα

χωρίς ρυθμό, χωρίς θεό, χωρίς την ευλογιά του

κι ήρθαν γιατρέσσες μάντισσες, μαντζούνια από τα ξένα

τα σύννεφα μιλήσανε, τ’ ανάποδα φεγγάρια

και το νερό του ποταμού που το ‘πινε ο Φανούρης

και ήταν πικρό το πόρισμα σκέτος λυγμός η μάνα

πως τύχη μια -ίσως και δυο- αν τα δεκαοχτώ περάσει

Και το κορίτσι έφτασε στα πρώιμα τα νιάτα

με ροδαλά τα μάγουλα και γελαστά τα μάτια

το ‘ξερε πως η τύχη της ήτανε μοιρασμένη

πως χάρη ο Θεός δεν έκανε ποτέ στην ειμαρμένη,

μα η ασθενική καρδιά δεν ωφελεί να κλαίει

με το καλό να χαίρεται, απ’ το κακό να φεύγει

και όσος απόμεινε καιρός να τόνε διαφεντεύει

να κελαηδεί με τα πουλιά, να τρέχει στα λαγκάδια

να προσδοκάει τον έρωτα και τον κρυφό τον πόθο

ΙΙ

Στους περιπάτους έβρισκε την ποθητή λαχτάρα

μαζεύοντας κρίνα και ευωδιές της φύσης καμωμένες

μιλούσε με τις μέλισσες και όλες τις λιβελούλες

μα άνθρωπος δεν τη ζύγωνε ούτε οι θυγατέρες

μην ξεψυχήσει πάνω τους κι η γρουσουζιά τους πάρει

και έτσι μονάχη μα ευτυχής στου κόσμου το τομάρι

που είναι δέκα φορές σκληρότερο από του άγριου χοίρου

φανέρωνε την ομορφάδα της και τη μεγαλοσύνη

ποτέ κακία να μην κρατεί, ποτέ να μη λογιάζει

τον φόβο τους τον μισερό για αλόγιστη αμαρτία

Σε έναν περίπατο μακρύ στο πέτρινο γεφύρι

που το νερό κελάρυζε κάτω απ’ τις πεταλούδες

και τα λουλούδια έγερναν γλυκά απ’ τον αέρα,

ξάπλωσε ανάσκελα βουβή από την ομορφάδα

και αγνάντευε τον ουρανό τον ροδοπορφυρένιο

μα ούτε που κατάλαβε πως γέμισε όλο άστρα

και αμέσως ορθή ευρέθηκε με ένα ματσάκι ίντσα

να πάρει πίσω το στρατί για τη γλυκιά της μάνα

Μεμιάς και πάλι ελύγισε στα τρυφερά τα χόρτα

χίλιες βελόνες τρύπησαν τις κόρες των ματιών της

τα χέρια της πετρώσανε, τα πόδια γονατίσαν

και ο αέρας ελιγόστευε στο στόμα που σιωπούσε,

σιωπούσε το μαρτύριο μηδέ παραπονιόταν

και η σκέψη έπιασε δουλειά να φύγει μεστωμένη

με μιαν αγάπη καθημερινή, πολύ συνηθισμένη

πως κάποιος ενυμφεύτηκε κόρη πικρή του Άδη

πως κάποιος λιγοψύχησε απ’ το χωρισμό τους

ΙΙΙ

«Αδύνατο σώμα που ‘σταζε άλλοτε τους χυμούς του

και μύριζε η γαστέρα του κανέλλα και θυμάρι

μες το φουστάνι το καλό με τους ανθούς του κάμπου

μαύρο πυκνό και ωραίο μαλλί να κρύβει τον γιακά του

και δυο χειλάκια κάτασπρα που στανικά σφαλίσαν

που δε φωνάζουνε ορμηνιές, ουδέ θε ν’ απαιτούνε

το κακουλέ και το κρασί, το ρύζι και το λάδι

γοργός να πάει στην αγορά, γοργός και να γυρίσει

μα πριν απ’ όλα ήσυχος να δώσει τα φιλιά του

ενέχυρα αγάπης σαν ζητεί της νύχτας υποσχέσεις

Τίποτε δεν του απόμεινε παρά πικρό τραγούδι

με τις παλάμες τυλιχτές μπρος στο φτηνό το ξύλο,

Είναι η καρδιά μου ποταμός, με δάκρυα καμωμένη

που δεν σε αντέχει μέσα εκεί μονάχη να κοιμάσαι

χωρίς τη ζέστα του φιλιού, χωρίς την αγκαλιά μου

να αλλάζει η γης τον άνεμο, τη ζέστη με το κρύο

και τούτο το φουστάνι σου είναι για καλοκαίρι

θα μου κρυώσεις, μάτια μου, θα τρέμει και το χείλι

που μου ορμήνευε ταχιά να φέρω τα καλούδια

τα δάχτυλα σου να βουτάς μες τα φιλέματά σου

να με ταΐζεις δυνατός να γίνομαι για σένα

ενέχυρα αγάπης να τηρώ της νύχτας υποσχέσεις»

ΙV

Κι έφυγεν η ψυχούλα της και επέταξε στ’ ουράνια

αγαπημένη του άντρα της του χιλιοπροκομένου

που άκουγε τις ορμήνιες της και όλες τις απαιτήσεις

ένας αόρατος θεός που εγέννησε μονάχη

μη τύχει και παραδοθεί ακάτεχη στην αγάπη

πως τάχα οι νύχτες γιόμιζαν έρωτα και αγκάλη

και πως δεν ντύθηκε πικρή με νυφικό στο ξόδι

Θ.

Ο θάνατος του πατέρα

Σκαρφάλωσε τη ζωή σου

από τον θάνατο στην ελευθερία,

αυτά κάποτε έλεγες και τώρα

φρίττεις στο σιδερένιο κρεβάτι

που έγινε η ανέλιξη φωτιά

ελαφρύτερη από τον αέρα

και σου ‘καψε τα σύννεφα τον ήλιο και τη βροχή,

σου ‘καψε τα τσίνορα ένα απομεσήμερο

με τους μαύρους αγγέλους να πιάνουν δουλειά

και τα ποτάμια των ματιών σου να ρέουν κόκκινα

να στάζουν μέχρι το στήθος και τις άκρες

των δαχτύλων σου

που γράπωσαν τη τσόχινη κουβέρτα,

μα απέτυχαν και γλίστρησαν στο χώμα

τρεις φτυαριές και λίγο λάδι,

τελεσίδικα.

Μα μαθαίνω πως είσαι πανταχού

καλός στα λόγια

έχεις πνοή και υπερδύναμη

που έκανες τους αγγέλους γιους,

τον θάνατο εντέλει ελευθερία.

Θ.

Τεκίλα Σανράιζ

Τρέχει πάνω στο βότσαλο

το πέλμα γυμνό

σκληραγωγείται με τεκίλα

κάτω από φεγγαρόφωτα

Βουτάει στη θάλασσα

πατάει τον αχινό

και τινάζει το γέλιο απ’ το κορμί μου

που χαρίζεται άνευ όρων

στον ξεχασμένο ζεν πρεμιέ

Σταυρώνει την τύχη του

με το άλλο

για να ξεκουραστεί το δειλινό

κουλουριάζει και μαζεύει

ζητά ένα κόκκινο παρεό

να κρυφτεί από τον

θαλασσινό κόρο

Το καλοκαίρι μια

ανάμνηση θαμμένη

στο υπόγειο του σπιτιού που μεγάλωσα

Ξέθαψα ένα-ένα τα μεγάλα όνειρα

μαζί και το όνομά σου

Θ.

Ο ελεύθερος χρόνος

Ο ελεύθερος χρόνος

Κάποιος ξεπουπουλιάζει

ένα ζωντανό περιστέρι

στον ελεύθερο χρόνο του

Το χαϊδεύει με τρυφερότητα,

καταλαγιάζει τον πόνο του

κι ύστερα

φτύνει μέσα στα μάτια του

με σάλιο καυτερό

και με βελόνες διαφεντεύει την όρασή του

Τέλος,

τσακίζει τα φτερά του, αυτός

που δεν έχει τίποτε να χάσει την αυγή

από δίψα και πείνα

ένας αυτός

και άλλοι μαζί

-η μαμά, ο μπαμπάς, ο δάσκαλος,

η γιαγιά και ο παππούς, ο έρωτας και ο φθόνος,

η πέτρα, η βροχή,

μα πάνω απ’ όλα η ξέρα που χτυπιέται

από ανέμους και θαλασσινά μελτέμια,

από υψωμένα λάβαρα και φρέσκο αίμα

Θ.

Αυτοσχέδια

Ι

Ο ουρανός και η κόλαση

Ανέκαθεν συναπαντούσαν

Τα κέφια τους

Για λύσεις δραστικές

Πάνω στους ορίζοντες

Που κοιτάζαμε παιδιά

Γυρεύοντας τη στεριανή λωρίδα

Αντίθετα

Εκεί μια μέρα θα τελειώσει

Ο μόχθος μας

Και άλλος θα γεννηθεί

Βαρύτερος

Σαν βράχος στις πλάτες μας

Γιατί ασώματοι

Ψυχές αδύναμες

Το βάρος του θανάτου

Δεν μπορούμε να το κουβαλάμε

Όσο θυμόμαστε ακόμη

Της ανάσας την ανάλαφρη σημασία

ΙΙ

Καθόλου δεν με απασχόλησε

Ο θάνατος ποτέ

Καλύτερα να φύγω πρώτη

Και από την πέτρα που κλωτσάω στο δρόμο τώρα δα

Να κάνω γκελ

Μέσα σε μαύρη τρύπα

Να σκορπίσω ύλη σαν την σκόνη που τινάζει η μάνα μου από την παρκετέζα

Να μη δω άλλους ήλιους

Και άλλα φεγγάρια να γυροφέρνουν το διάβα μου

Να μην ακούσω της φύσης το μι

Του Μονκ τη τζαζ να με φλερτάρει σε ένα άδειο μπαρ

Να μη δοθώ στον άντρα

Ποτέ ξανά

Να μη γλεντήσει το σώμα μου τα αισθητήριά του

Και όλα αυτά αλήθεια να μην είναι

Να μην μαυρίσουν την ψυχή σαν παραδώσω

Και να ‘ναι απλώς μια άσκηση υπαρξιακή

Μία άρνηση θλιμμένης φαντασίας

ΙΙΙ

Σε άβατους τόπους γεννήθηκα να ζω

Και ας είναι το σθένος μια λέξη σαρκική

Καθόλου δε με απασχόλησε ο θάνατος ποτέ

Στην άλλη μου ζωή

Εκεί που σμίγουν ο ουρανός με την κόλαση

Πάνω στης άπνοιας

Την πιο βαρύνουσα σημασία

Θ.

Δικαίωση

Στην Τόνια Τσαρούχα

Τα φρύδια Σου τα κάνεις τοξωτά

όταν το βλέμμα Σου διψά

για άλλα βλέμματα

και πίστεις δηλωμένες στο χαρτί με τη δραχμή.

Η μαραμένη Σου Μήδεια

ξεχύθηκε στα χέρια μου

φράση-φράση,

και βρήκες πράγματι τη δύναμη

όμοια να πονώ.

Και μια το ναι, μια το όχι

αντηχεί στη σμίλη Σου

όταν χαράζεις το στήθος μου σφριγηλό

για να το ορέγεσαι τις νύχτες.

Την ίδια θέρμη φύτεψες στο νου μου,

την αντρική -μα όχι αντρίκεια- μπερμπαντισιά,

βαφτίζοντας τον έρωτα αμαρτία.

Και μ’ έβαζες να γυροφέρνω την πιο χυδαία μοιχεία

στο νησί και στην πόλη

που ξεσήκωσες από εγκυκλοπαίδεια της σειράς.

Μα την πιο μεγάλη αμαρτία

τη χάραξες με μελάνι

σκοτώνοντας ασθενικό παιδί.

Τη ζωή της έβαλες στο ζύγι, άθλιε,

δίπλα με την εκπλήρωση

και με πέταξες στον λάκκο με τις ειρωνείες.

Θ.