Απότομα στον ήχο μιας
παλιάς μοτοσυκλέτας
Μιας μονοκύλινδρης
εποχής
Στο δρόμο με το χώμα
Στρέφω το βλέμμα μου
να πιάσω
Με δύναμη υπερφυσική
Που ευλόγησε κάποιος
ξεχασμένος θεός
Με τα τρία του
δάχτυλα
Τα βάιμπς του πιο
τιμημένου καλοκαιριού σε ερημικό νησί
Ήλιος και αστέρια
εναλλάσσονται τακτικά
Εφαρμόζοντας κανόνα
περιορισμού
Μα εγώ ξεχνιέμαι και
καβαλώ τη σέλα μου
Χωρίς να νιώθω τον
κτύπο στις φλέβες μου
Χωρίς το σώμα μου να
θυμάται την προσωρινότητά του
Και έτσι αθάνατος
-σαν να με μελετούν
μαζί οι νεκροί και ζωντανοί μου πρόγονοι-
Χίλια και άλλα χίλια
χρόνια κυριεύοντας
Τα αποθέματα του
αλκοόλ σε κάθε λεπτό της νύχτας
Βαστώντας για
ασφάλεια τα στρογγυλά της στήθη,
Όπως-όπως βολεύομαι
ανάμεσα
Στα δυο της κωλομέρια
Καθώς στριγκλίζει η
Σιμόν πάνω στην τελευταία νότα
Και άχρονος άντρας με
πυγμή
Σκίζω τους αιθέρες
που βουτήχτηκαν
Στη συναυλία που
έστησαν τα τριζόνια σ’ αλατισμένο δρόσο
Κάθε τόσο γλείφω τα
χείλια, το λαιμό της
Να πάρω αλμύρα
Προτού θωρακίσω
ζευγάρωμα ένα, ίσως και δύο
Μονιά μπερδεμένη από
χέρια και πόδια
Στην αιωνιότητα που
μου πλάνεψε το νου
Εκείνο το καλοκαίρι
Θ.
