Πισωγυρίσματα

Το 1962 στο θέατρο Μετροπόλιταν η επιθεώρηση αναγεννήθηκε στα χέρια των Χατζιδάκι, Καστρινού, Αργυράκη και Σολωμού, με πολλούς και γνωστούς πρωταγωνιστές με την Οδό Ονείρων. Την ίδια στιγμή στο θέατρο Παρκ, ο Μίκης Θεοδωράκης ανέβαζε την Όμορφη Πόλη και η Αθήνα ήταν μεστή από δημιουργίες, διαμορφώνοντας έτσι έναν καλλιτεχνικό ανταγωνισμό. Το Θέατρο, όπως δεν το βρίσκει σήμερα ο Αθηναίος, πάντρεμα όλων σχεδόν των μορφών τέχνης, γίνεται έτσι το υπέρτατο κάλεσμα σε αυτή την ίδια, την τέχνη. 

Την τέχνη που έχουμε λησμονήσει, τη δημιουργία που έχει να προσφέρει πολλά, αυτή που σε κάνει να πισωγυρίζεις σε παλιούς καιρούς (κι ας μην τους έζησες), σε κάνει να αποστρέφεις το βλέμμα σου από το παρόν (κι ας σε στενοχωρεί, κι ας πουν πως δεν εκτιμάς το τώρα). Την τέχνη που δε μπορεί να παράξει το σήμερα, είτε γιατί αρνείται πεισματικά, είτε γιατί έχει χάσει για λίγο την έμπνευσή του. Το ίδιο άλλωστε δε συμβαίνει με τη λογοτεχνία; Είμαι πολύ απογοητευμένη ή πραγματικά δεν υπάρχουν πια (ή προσωρινά έστω) τούτοι οι φοβεροί άνθρωποι που μπορούν να ανταγωνιστούν με τις τέχνες τους, να τις βάλουν άφοβα να αναμετρηθούν και να μείνουν στο χρόνο; 60 χρόνια μετά; Ποια είναι εκείνη η μαγεία που αποπνέουν ο Όμηρος, ο Σοφοκλής, ο Δάντης, ο Θερβάντες, ο Μπετόβεν, ο Πικάσο, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης; Δεν ξέρω. Δεν θέλω να πιστεύω πως είναι εμμονή στο κλασικό. Είναι κλασικό γιατί είναι θεσπέσιο, εξαιρετικό.

Και Το Πάρτυ από την Οδό Ονείρων ερμηνευμένο με θαυμάσιο τρόπο από έναν σύγχρονο καλλιτέχνη, τον Φαέθωνα Αδαμίδη.